Visita

A esperada visita de Vicente e Pilar produciuse onte, día de sol brillante e cálido que me axudou a superar a doenza dixestiva que me retorceu estes días e me aprendeu unha cousa máis que non debo comer. Vicente leva unha placa pendurada do pescozo na que figura a súa condición de transplantado (en galego leva n, si señor) e outros datos de interese. Pilar, pese as circunstancias, está máis guapa ca nunca, conserva a moral alta e ese seu inefable sentido do humor.
Fíxoseme estraño cociñar con ela á miña beira ollando as herbas que lles botaba ás robalizas, pois sempre realizo esa actividade a soas comigo mesma, sen testemuñas. Tamén se me fixo estraño ter tantos pinches á hora de poñer a mesa e de recollela, aínda que non permitín que ningún dos dous se puxese a lavar a louza; para iso están os aparellos e B.
Aquí seguimos con bo tempo, malia que no resto da Península reine o frío e a neve, pero xa se sabe que o microclima do Val Miñor o converte nun mundo á parte, proclive a esquecer que estamos no inverno. Falamos de Ítaca, por suposto, e do lonxe que queda de Auria para facer unha visita de ida e volta no futuro, mais iso pertence ao que aínda non é e que quizais será. A pesar de que elucubramos sobre a nova vida que nos agarda, procuramos por todos os medios manternos nas estremas do presente, máis que nada por hixiene mental e sentimental.