Empezan a medrar pouquiño a pouco os días, mais non o suficiente. Cando te queres dar conta, a noite xa avanzou tanto que non che dá tempo a saír dar ese paseo que che pedía o corpo. As nubes, que semellaban querer esvaer cara ao mediodía, vólvense mestas e escurecen a tarde convertíndote nun moucho que só quere ficar no niño.
Produce unha sensación estraña andar por un lugar que un día chegará a ser familiar pero que aínda non se coñece ben; do mesmo xeito, quizais, que lembrar camiñadas da nenez. O que xa fomos e o que seremos parécense na miña imaxinación, se cadra porque me resultan igual de alleos.
Ningún comentario :
Publicar un comentario