Unha das cousas que máis me gustan da aldea sagrada son as librarías; entrar nunha, por exemplo, preguntar polos libros que levo apuntados na libretiña e que decontado mos traian, sen necesidade de esperar días até que cheguen, ou ben deambular entre os andeis curioseando até o esgotamento. Así dei con Parientes pobres del diablo, obra de Cristina Fernández Cubas saída recentemente do prelo. Claro que tamén ten o seu encanto encargalos en Vila Real, intercambiar unhas palabras co libreiro e agardar a súa chamada para dicirme que xa está alí o pedido.
Coma sempre, recibo un choque na cidade; demasiada xente, demasiado balbordo e demasiados estímulos que me cansa atender por ter minguada a capacidade de concentración. Desta vez non atopo ningún vello coñecido no que ver reflectido o paso do tempo e alégrome; xa o sinto eu abondo como para velo no espello doutros.
Por fortuna, miña nai vai recuperándose pouco a pouco e dá mostras de querer volver pintar; de feito, tiña varios lenzos listos esperando por ela. Mentres os ánimos a axuden, todo vai ben.
Ningún comentario :
Publicar un comentario