Entroido

A estadía en Ítaca foi produtiva e moi cansada. Non sei se será polos anos que non perdoan ou porque a estas alturas moitas cousas xa non fan tanta graza coma antes, pero o feito é que estaba desexando volver á casa, ao coñecido e familiar, ao que se fai máis ou menos todos os días dun xeito determinado que é, á fin de contas, o escollido por un por cómodo e agradable.
E iso que a acollida que nos dispensaron no Bar Plaza foi inmellorable, coma sempre, así coma a do hostal e a todos cantos establecementos públicos frecuentamos, porque sigo pensando que a xente de Ítaca é moi amable, algo que nestes tempos se agradece coma un regalo máis que coma algo normal e corrente.
A nosa futura vivenda vai avanzando a bo ritmo, aínda que eu tiña a ilusión de vela máis adiantada, case coma se me fose instalar nela mañá. Para iso cómpren aínda moitas cousas, entre elas escoller os baños -algo que nunca soñei facer-, encargar a cociña, pensar en mil detalles que na miña vida se me ocorrerían... Por veces un desexaría que ese traballo o fixese un alter ego máis capaz, máis paciente e, sobre todo, máis amante dos asuntos domésticos.
No futuro seguirei facendo de taxista, pois o instituto de B queda no curuto dun monte, probablemente onde Cristo deu as tres voces. O lugar é impoñente, que dúbida cabe, e o panorama que se enxerga desde esa zona supoño que é dos que alegran calquera tarefa, por moi ingrata que sexa.
O ambiente na vila era o típico das festas, con moita alteración e movemento, aos que se sumaban os disfraces, máscaras e comparsas. Foi divertido velos, a pesar do rebumbio que me puxo os acúfenos a mil por hora (unha xa non está para moitos trotes). Quedoume mágoa de non ver a Paleón, aínda que nunca se sabe; quizais o vin e non o recoñecín.