A calor que vai estes días é desas que me producen unha especie de parálise mental e corporal até o punto de que mesmo me custa falar ou realizar o menor movemento.
Releo Un mes con Montalbano, do mestre Camilleri, incapaz de concentrarme ao cento por cento nos Cuentos reunidos de Clarice Lispector, que merecen unha disposición de ánimo bastante mellor.
Confeso que dos relatos de Camilleri apenas lembraba un ou dous, se cadra porque hai bastantes anos que os lin; gústame a súa prosa áxil e esa retranca siciliana coa que me resulta doado identificarme, quizais porque me lembra á galega, tan tópica pero tan real.
Mentres, a casa semella un campo de batalla con caixas espalladas aquí e acolá. Ás veces pregúntome como fomos capaces de acumular tal cantidade de miudallos, fráxiles a maioría, se nos compracen tan pouco; pero así é a vida.
Ningún comentario :
Publicar un comentario