A través de Vendell chego a un curioso xogo, por chamarlle dalgún xeito, que me leva a outro moi semellante e que me vén coma auga de maio, dado o estado desacougado no que me acho.
Cando pertencía á clase activa, batallaba contra o estrés facendo exercicios de relaxación que me axudaban a levar as tarefas cotiás de mellor maneira; fun perdendo ese costume porque o ritmo da miña vida mudou de xeito radical e chegou o momento en que non os precisaba. Agora, ante o cambio que se aproxima (dentro dunha semana será o traslado), fun caer nese oportuno post de Vendell, que me lembrou as útiles prácticas que antes desenvolvía.
Un dos pensamentos deformados tipificados polos psicólogos é o que se refire ao costume de adiantarse aos acontecementos mediante a pregunta e se...? E se non me adapto?, e se non me gusta vivir alí?, e se...? e se...?, e se...? A inutilidade das preguntas é evidente. Non somos pitonisas nin aprendices de meigas; de nada vale atormentar a mente con posibilidades negativas que nos fan perder enerxías parvamente.
Poñámonos os sombreiros de cores e acouguemos o espírito.
Ningún comentario :
Publicar un comentario