Non me caracterizo por ser moi neneira; polo xeral, cinco ou dez minutos en compañía dun bebé abóndanme para sublimar os meus escasos instintos maternais, ás veces incluso serven para felicitarme por non ter caído nunca na tentación; pero a visita do martes foi desas que fan época, non só pola inmensa ledicia de ver uns amigos moi queridos aos que non lles botaba o ollo enriba desde hai anos, senón tamén polo fillo de dez meses que trouxeron, un dos bebés máis xeitosos que coñecín na vida. Nada máis atopármonos, botouse a rir, a pesar de ter pasado dúas horas metido nun coche; seguiu rindo á hora do xantar, na sobremesa e á hora da merenda; incluso riu ao despedírmonos. B, menos neneiro ca min, quedou encantado dos golpes no peito aplicados con precisión por esas manciñas tenras, ávidas por pillar narices e premelas ou meter un dos seus gordechos dediños na venta que acaese.
De novo abraieime cun aquel de envexa ante un ser que está descubrindo o mundo, para quen todo é novidade e marabilla, estupendo comedor, alegre e de excelente pasta. Con visitas así, o mundo volve adquirir color.
Ningún comentario :
Publicar un comentario