É este un tema que nos últimos tempos me rolda a cabeza porque xa van dúas ou tres novelas que leo en que os autores usan esa diferenciación de xeito sistemático e acabei en todos os casos cunha canseira tremenda, incluso notei rabuñaduras a chiarme no cerebro despois dunhas cantas páxinas nas que amiudaban todos e todas, lectores e lectoras, viaxeiros e viaxeiras, etc.
En xeral non son partidaria dese emprego en case ningún contexto porque coido que o masculino serve á perfección coma neutro nos plurais, nos que me sinto incluída sen ningún problema. Supoño que se debe á miña formación lingüística; supoño, vaia, non o podo asegurar; en calquera caso, non me considero machista por aceptar unha convención puramente lingüística que, coma case todas, tende á economía. Porque os idiomas, en xeral, tenden á economía de medios morfolóxicos, cando menos os romances que eu controlo.
Nun momento dado podo aceptar que o politicamente correcto que tanto nos agrede nos últimos tempos chegue á linguaxe administrativa, por exemplo, por aquilo de que está ben visto; porén, en literatura seméllame artificioso, pesado, fóra de lugar e, se me apuran, irritante. Resúltame desagradable que nunha obra de ficción se corte o discurso con esas apostilas que nada achegan literariamente falando, máis ben serven para cortar o ritmo da lectura e da acción.
Cando me contan unha historia gústame que o fagan deseguido, aprecio o tempo narrativo e valoro un ritmo fluído, aspectos que o uso de el/ela empece de xeito lamentable.
Ningún comentario :
Publicar un comentario