O bo de vivir na costa é esta brisiña case constante que che impide abafar pola calor excesiva, e iso que este ano non temos demasiados motivos de queixa polo de agora. O primeiro baño da tempada resultou, segundo B, unha delicia; a marea estaba chea, a auga, transparente e a praia, medio baleira, ou se cadra o semellaba porque é bastante grande.
Mentres tanto, despois do paseo, eu dediqueime a beber auga nun bar e a ler un libro que xa me vai durando moito, quizais pola amargura que destila. Sentín a tentación de levar a conta das veces que aparece esa palabra, pero deixeino ao ver que axiña a perdería. En xeral gústanme os libros de memorias e de viaxes, pois fornecen a posibilidade de coñecer dalgún xeito mundos descoñecidos sen moverse da butaca e adentrarse na mente do narrador, no seu modo de mirar, pero este en concreto vaime pesando e non porque estea mal escrito, senón por tanta melancolía.
Aínda que non é un sentimento que me arrepíe (mesmo houbo épocas en que me resultaba reconfortante), en grandes cantidades magoa a alma deixándoa case sen fol, sobre todo se nela xa aniñaban certas doses da mesma.
Ningún comentario :
Publicar un comentario