Non creo moito nos símbolos nin me compracen os "días de", quizais porque me parecen escusas un tanto ocas para celebrar algo que non se celebra acotío e desgústame. Prefiro erguerme cada mañá pensando en todo o que me parece celebrable, sentirme persoa completa, muller, galega, e, sobre todo, viva. O demais vén de seu. Cústame compartir o entusiasmo por tal día ou tal outro, coma se os demais estivesen eliminados do calendario ou fosen simplemente días sen mérito. Todos os días teñen o seu mérito, sobre todo aqueles nos que reflexionamos sobre nós mesmos, a propia identidade e a identidade dos outros, eses que por veces esquecemos metidos no noso ovo primixenio. Tampouco entendo moi ben o concepto de "patria", se cadra porque tampouco entendo moi ben o concepto ao uso de "familia" nin o de "comunidade". A comunidade é o conxunto de todos os seres humanos, incluídos eses que parten do seu país para intentar integrarse noutro distinto movidos polo desexo de mellorar, de atopar un mundo distinto que lles permita medrar como persoas.
Vivo nun mundo do que non comprendo as reviravoltas, se cadra porque sempre soñei nun sen fronteiras, en que cada ser humano crecese ao abeiro dos outros, axudado por eles sen importarlles a cor da pel, o sexo, a ideoloxía política ou a clase social.
Son muller, galega, intento medrar día a día e entender os demais ou, cando menos, aceptalos aínda que non pensen coma min. Mellor que non pensen coma min; sería moi aburrido que todos nos movésemos guiados polos mesmo estímulos. Non rexeito as dereitas nin as esquerdas nin tomo partido por uns e por outros, porque todos teñen a súa parte de razón e a súa parte de delirio, sen excepción.
Viva o día do ser humano. Todos os días. Sen excepción.
Ningún comentario :
Publicar un comentario