Os pequenos veciños preguntáronme por que estaba a regadeira colgada da árbore murcha; a resposta para min era evidente: para que Dona non a roia.
Agora érgome todos os días ás oito da mañá; nada de deixarme estar os sábados e domingos na quentura da cama nin de xantar en calquera local cando nos peta, pois temos obrigas. Levamos unha vida máis arranxada, con horarios máis ou menos estritos e costumes máis ordenados. Continúo, como podo, lendo os orixinais do concurso, moitas veces ao aire libre (nunca permanecín tanto tempo na horta) e, aínda que algúns me enfastían, en xeral a calidade é alta. A caixa na que viñan está toda mordida, xa desistín de prohibirlla porque é como loitar contra un temporal.
Día a día vai aprendendo mañas que descoñecía, fíxase en todo o que facemos e á hora das comidas (das nosas) queda quietiña pousada aos meus pés e déixanos comer en calma. Pon cariña de boa cando acaba de facer unha falcatruada e amósase toda compunxida cando lle rifamos. Bota boas pelexas con B e comigo cando a deixo e goza da horta coma unha anana comendo nas plantas e na terra e cavando furados. A vida xa non é tan tranquila.
Ningún comentario :
Publicar un comentario