Non me chista moito que me digan "mamá" pola rúa, porque non teño a Dona para satisfacer instintos maternais que case nunca sentín, pero tampouco o tomo moi a mal porque é unha broma e as bromas adoitan estar ben.
Saíunos unha cadela ben curiosa que come caramechas, eses caracois pequeniños que abundan por aquí; gústanlle os nenos veciños e por extensión todos os demais; flipa na rúa e mira para todos os lados coma se non lle chegasen os ollos e o fociño; xoga e dorme moito, pero non lle gustan as portas pechadas; aprende devagar, bastante devagar, pero para iso están a paciencia e a perseverancia humanas.
A min gústame vela correr, escapar, envorcarse na herba..., en suma, que sexa feliz e se críe sa. Tamén me gusta acariciala, limparlle os oídos e a barriga, que me mire con eses ollos que engaiolan, gozar da batalla final do día con B (que ela busca) e tantas outras cousas. Desde que está connosco móvome moito máis e tamén teño algunhas dores en sitios que antes non tiña, pero lévanse ben; paso máis tempo na horta, ao aire libre, leo menos e non teño tanta ocasión de bloguear e escribir. É toda unha experiencia.
Ningún comentario :
Publicar un comentario