Reaccións

Unha amiga preguntoume unha vez se Dona e Melas tiñan caracteres diferentes, ao que eu contestei que por suposto, madía leva!; o feito de que pertenzan á mesma especie non implica que se comporten igual ao cento por cento, como tampouco o facemos os humanos. Agora que ando con tanto coidado a causa da dor, Dona óllame abraiada a certa distancia e procura non cruzarse moito no meu camiño, aínda que se me ve sentada e tranquila, achégaseme para recibir e dar aloumiños; en todo caso, procura non separarse moito de min e acompáñame decotío. Melas -xa teño dito que lle encanta dar bicos por todo- vén con moito meneo de rabo e lámbeme os nocelos, a única parte do corpo que levo ao aire.
Aínda que semelle amor de ama, estou convencida de que SABEN que adoezo e cada unha faise cargo e reacciona ao seu xeito.
A cousa vai lenta, demasiado para o meu gusto; xa falei co médico e non se pode facer máis do que se está facendo, así que continuarei cos malabarismos para sentar e erguerme ben aferrada a paredes e mobles, seguirei cos paseíños a ritmo de anciá e pedirei a quen haxa que pedir unha pronta recuperación.


Por certo, este é o post número 1000.