Mediado o libro decido que xa está ben de cabrearme, que as vacacións están feitas para gozar de lectura e ritmo lento e que non me apetece, polo momento, seguir intentando atoparlle a graza a unha novela que me cae das mans. Xa ten mérito que a intriga se convirta nunha pesadez. Se cadra máis adiante atope ánimos para chantarlle o dente de novo.
Paso a Narcos de Carlos G. Reigosa, cuxa prosa e ritmo non me desgustan, malia atopar algúns erros pronominais que me sorprenden e -¿por que non dicilo?- me tocan a moral. Chámame a atención que os correctores, tan agudos para unhas cousas, se comporten de xeito tan desleixado con outras, pero xa desistín de comprender os criterios que os moven.
Rematei o de Cristina Morató hai uns días cun sabor agridoce na boca, se cadra porque xa son moitas as lecturas sobre decimonónicas mulleres aventureiras que decidiron romper a rutina das súas vidas marchando a mundos daquela descoñecidos. Non lles nego o mérito nin paso por alto o que supuxeron as súas viaxes na súa época, mais cánsame mergullarme tanto no pasado, sobre todo na época vitoriana, tan castrante de seu co sexo feminino.
Quédame unha ringleira de máis dun metro para ler, libros que fun atesourando ao longo do inverno e que irei atacando a medida dos meus desexos e apetencias. Entrementres, cavilo e cavilo na importancia da escritura na miña vida. Quizais estea chegando o momento de cambiar de actividades. Ou non.
Ningún comentario :
Publicar un comentario