De libros e de vida

Entre os Cuentos completos de Saki introdúzome en Las fuerzas del mal de Minette Walters, autora pola que sinto bastante devoción; e non porque Saki me desguste, senón porque me cansan un chisco os primeiros libros de contos, se cadra demasiado eduardianos para o meu gusto, un tanto frívolos e repetitivos. Veremos como van os seguintes.
Penso nos moitos libros que me acompañaron ao longo dos anos e por momentos teño a sensación de que o meu xeito de ler, tan compulsivo e ansioso, me impediu gozar bastantes deles a fondo, coma se non me deixasen outra pegada ca unha marca nos andeis. Non é certo por completo, claro, pero as sensacións son así, acotío categóricas e excluíntes de matices. Tamén penso nas abundantes lagoas da miña formación lectora, debidas probablemente á anarquía ou ás inclinacións persoais.
Por exemplo, encántame certa literatura etiquetada para adolescentes, entre a que destacan Tolkien, Philip Pullman, J.K. Rowling e Cornelia Funke, cuxos libros me arrastraron a mundos tan ou máis reais có verdadeiro. Ese deixarse levar pola lectura até o punto de perder de vista a realidade é o que máis valoro cando leo, e teño a impresión de que cos anos perdemos un pouco esa facultade. Cada vez me custa máis embeberme dese xeito e, cando o consigo, sei que esa lectura pagou a pena.
Non sabería vivir sen libros (creo que xa o dixen algunha vez); comprobeino unhas vacacións de Nadal de hai moito, moito tempo, en que traguei case sen respirar as trinta novelas de Rafael Sabatini que miña nai conservaba da súa mocidade; estaban encadernadas en rústica nunha editorial popular e forradas de papel encarnado para protexelas. Creo que a partir delas se desenvolveu en min un gusto particular polas novelas de capa e espada que me levaron a apreciar o teatro barroco, sobre todo Lope de Vega. Os camiños da literatura teñen estas cousas.
Está próximo o meu aniversario e o número bastante elevado de anos que cumpro asústame un chisco, quizais porque no fondo aínda me sinto coma aquela adolescente que engulía a Sabatini sentada no chan do meu cuarto, allea a todo o que non fosen aventuras e acción. O espello, abofé, dime que o tempo non pasa en van e éntrame un aquel de nostalxia, coma se tivese perdido algunhas oportunidades de ser outra ou coma se, entre libro e libro, perdese a ocasión de permanecer sempre igual, enganchada nunha personaxe creada por outro.
Parvadas, seino, que nada teñen que ver coa vida e si coa literatura. Feliz día do libro.