A mediados de semana veñen Vicente e Pilar para pasar o día lonxe das calores de Auria; a brisa engana o sol e queimo con saña escote e nariz, amais de quedar esgotada de tanto camiñar. Vicente está feito un touro e goza das enerxías propias dun corazón de vinte anos, pero os demais andamos con menos lixeireza. Noto as limitacións que me impón a fibromialxia sobre todo á hora de realizar algúns esforzos e remato a xornada coma un verdadeiro trapo, feliz pola compañía, iso si. As cervexas que esvaraban pola gorxa con tanta fluidez prodúcenme un efecto secundario indesexable, maliño de curar dada a calor reinante estes días, e penso en que teño que poñerlle remedio en breve se non quero que a cousa vaia a máis. Mágoa que esa bebida me guste tanto e a miña forza de vontade -noutrora tan enérxica- brille pola súa debilidade.
A chegada do sol ateiga bares e restaurantes de xente sedenta de praia e praceres sinxelos, mentres os autóctonos botamos sapos e cobras pola boca por ver os nosos lugares tan cheos. Comeza a tempada na zona costeira e axiña deixará de respirarse a paz habitual.
Ningún comentario :
Publicar un comentario