Recollo no Praza o Dicionario dos lugares comúns de Flaubert que me enviaron desde os USA nunha edición de 1966, libro acabado de reeditar en España e que pensaba mercar. Grazas, Paco, polo detalle. Entre outras perlas atopo na entrada ARTISTAS a seguinte definición: Todos farsantes (...). Gañan sumas fabulosas, pero guíndanas pola fiestra. Convídanos acotío a cear fóra. A muller que é artista non pode resultar outra cousa ca unha rameira. O que fan non se pode chamar traballar.
A estadía en Ítaca serviunos para arranxar un par de asuntos relacionados coa casa, que xa vai collendo formas, enchendo ocos e tomando o aspecto dun futuro fogar. Mágoa que esquecín a cámara para facerlle un par de fotiños. O contorno cheira a campo e a vaca, matizado apenas polo aroma ao mar que se albisca desde as fiestras de dúas fachadas; o día soleado e o ceo limpísimo convertían o ambiente nun paraíso no que semella moi agradable vivir.
A vila fervía de animación antes de chegaren os turistas e onte, antes de marcharmos, xa notamos que a poboación empezaba a aumentar. Comezo a familiarizarme coas direcións do tráfico, ordenado de xeito bastante racional aínda que de entrada parece un caos; algunhas rúas, estreitas de máis, piden a berros converterse en calzadas para peóns, mais iso é algo que se fai moi amodiño. Sigo constatando que a xente, en xeral, é moi amable.
Ningún comentario :
Publicar un comentario