Firmeza

Ás veces entretéñome en mirar os debuxos que os liques van facendo nas pedras das casas, coma se non tivesen mellor ocupación que crear formas bonitas ou feas segundo o seu capricho. Chámame a atención a firmeza con que enraízan nas pedras, coma se fosen capaces de sacar enerxía da materia inerte. Quizais ocorre que as rochas non son tan inertes como coidamos e agachan moita máis vida no interior cá que nós nos permitimos outorgarlles. Non resulta inquietante a idea? Para min, si, sobre todo se a estendo a todo aquilo que se considera simplemente un obxecto.

Manías/vicios

Kaplan rétame a poñer cinco manías miñas; logo hei designar a cinco persoas para que nos conten as súas. Teño que advertir que un esforzo de vontade as converteu en minimanías, cando menos creo que non son tan fortes coma antes. Velaquí van:
1ª.- Analizo coma unha entomóloga a xente que me rodea; ás veces -a maioría- chego a ser impertinente.
2ª.- Moléstame que me fiten descoñecidos, até o punto de cabrearme. Cando era máis nova botáballes a lingua.
3ª.- Remoio os problemas até angustiarme. Logo pásoas canutas para recuperar a calma.
4ª.- Non soporto os pedantes nin os chulos.
5ª.- A primeira palabra que me sae cando me propoñen un plan é NON, mesmo sendo un plan agradable.

Prégolles a MH, Martin Pawley, Vendell, Opaco e Luces que nos conten as súas.

Notas

Rematei onte A xeira das árbores de Teresa Moure e non nego que me entretivo, está ben escrito e hai multiplicidade de perspectivas, pero... Non sei por que, ante un discurso tan abertamente feminista sinto unha especie de rexeitamento, quizais porque aprecio máis a sutileza, a suxestión, que que me dean todo tan machucado.
Con A palabra das fillas de Eva, un ensaio da mesma autora, pasoume algo similar, se cadra por ter lido moito sobre o tema e quedar saturada xa hai tempo dese tipo de teorías e análises.
O que si me chama a atención, unha vez máis, é que os correctores non se aplicasen un chisco máis en facer o seu labor, pois algúns erros abondo rechamantes afean o conxunto.

Cambios

O principal tema que nos ocupa estes días é a nova casa e o cambio que nos espera. Chámame a atención o desacougo que poden chegar a producir os cambios ou a súa perspectiva, coma se desen algo de medo. Dígome a min mesma que imos estar de marabilla, que a xente de alá é moito máis aberta e cordial cá de aquí, que xa levamos varios e todos foron para mellor, pero... Por que seguirá este vermiño a roer e roer?
Confeso que son o típico espécime reacio a cambiar; mellor dito, era. Agora xa non rexeito de entrada a posibilidade, quizais porque a experiencia é unha boa amiga e vainos aprendendo que todo na vida é mudanza, superación das propias eivas, asalto a novas inquietudes.
Moitos pensamentos turban nos últimos tempos o meu equilibrio; as dúas novelas paradas, os relatos inacabados, a dificultade para rematar o que empezo con gana. B dime que se debe ás circunstancias que vivimos, que antes a escritura era para min un escape dos problemas diarios e que arestora, como non os teño, tampouco necesito escapar de nada. Admito que resulta convincente e atinado, pero iso non me consola en exceso. Aínda lembro outra conversa de hai anos, noutro atasco moito máis breve, que lle preguntaba agoniada se se me vai a fluidez para escribir, que me queda? Porque o que en realidade boto de menos con desesperación é deixarme levar por unha historia que me engancha até o punto de non desexar máis nada para vivir. Con que poderei substituír iso?

Visita

A esperada visita de Vicente e Pilar produciuse onte, día de sol brillante e cálido que me axudou a superar a doenza dixestiva que me retorceu estes días e me aprendeu unha cousa máis que non debo comer. Vicente leva unha placa pendurada do pescozo na que figura a súa condición de transplantado (en galego leva n, si señor) e outros datos de interese. Pilar, pese as circunstancias, está máis guapa ca nunca, conserva a moral alta e ese seu inefable sentido do humor.
Fíxoseme estraño cociñar con ela á miña beira ollando as herbas que lles botaba ás robalizas, pois sempre realizo esa actividade a soas comigo mesma, sen testemuñas. Tamén se me fixo estraño ter tantos pinches á hora de poñer a mesa e de recollela, aínda que non permitín que ningún dos dous se puxese a lavar a louza; para iso están os aparellos e B.
Aquí seguimos con bo tempo, malia que no resto da Península reine o frío e a neve, pero xa se sabe que o microclima do Val Miñor o converte nun mundo á parte, proclive a esquecer que estamos no inverno. Falamos de Ítaca, por suposto, e do lonxe que queda de Auria para facer unha visita de ida e volta no futuro, mais iso pertence ao que aínda non é e que quizais será. A pesar de que elucubramos sobre a nova vida que nos agarda, procuramos por todos os medios manternos nas estremas do presente, máis que nada por hixiene mental e sentimental.

Noite

Empezan a medrar pouquiño a pouco os días, mais non o suficiente. Cando te queres dar conta, a noite xa avanzou tanto que non che dá tempo a saír dar ese paseo que che pedía o corpo. As nubes, que semellaban querer esvaer cara ao mediodía, vólvense mestas e escurecen a tarde convertíndote nun moucho que só quere ficar no niño.
Produce unha sensación estraña andar por un lugar que un día chegará a ser familiar pero que aínda non se coñece ben; do mesmo xeito, quizais, que lembrar camiñadas da nenez. O que xa fomos e o que seremos parécense na miña imaxinación, se cadra porque me resultan igual de alleos.

Declaración

Que dúas persoas vivan en parella non implica que as súas opinións coincidan en todo momento nin que pensen o mesmo sobre os distintos aspectos da vida. Son dous, non un, con cadanseu xeito de mirar o mundo.
Xa está ben de anular a un polo que manifeste o outro.

Lectura prolongada

Duroume este libro todas as vacacións, o que non é estraño dado o movidas que foron. O autor, un sueco afincado en Mozambique a metade do ano, é abondo coñecido entre os lectores de novela negra, ou de novela a secas, que afonda en cada obra nos cambios que se producen en Suecia e nunha Europa que se desintegra tal e como se coñecía até o momento.
Fíxoseme un chisco pesada, se cadra polas interrupcións ás que estivo sometida a lectura, se cadra por non a protagonizar o inspector Wallander, asiduo nas súas novelas, se cadra por unha trama abondo encerellada. O primeira da serie que lle lin, Asesinos sin rostro, supuxo unha revelación que me fixo andar atenta ás súas novidades, que case nunca me defraudaron, quizais acaso Los perros de Riga, un chisco fantasmada ao meu entender.
Agora compenso a negrura, o frío, a chuvia e a enfemidade do inspector con Todo Mafalda, presunto regalo de Reis que chegou tres días tarde. Espero non coller unha enchente recordando vellos tempos.

Soños

Mentres espero ao luns para darlle ao promotor das vivendas o si, queremos, elucubro sobre a morea de pasos que aínda cómpren procurando gardar unha mínima distancia, por aquilo de que son moitas as cousas que poden ocorrer de aquí alá. O frío, bastante intenso, converte os paseos case en carreiras para non conxelarse e o regreso á casa, nunha especie de cálido alivio.
Falamos ollando os debuxos e os planos da casa que xa consideramos nosa, estudamos os cambios que se poden facer para maior comodidade e gozamos pensando na cantidade de espazo que dous mal cabidos coma nós por fin imos ter. A praia da Ameixida, de area moi branca e cálidas augas, queda a dous minutos escasos; o núcleo urbano, a cinco e o ambiente é o dun lugar non illado, pero si recollido e agradable.
Lembro o que comentaba Vendell respecto á xente da zona e non me queda outra que concordar con el: é aberta, amable e cordial; en suma, ben riquiña.

Cada vez máis preto

Despois de pasar a fin de ano á luz do lume por mor dun apagón de catro horas, marchamos a Ítaca co corazón cheo de esperanza e de temor a partes iguais. Buscar vivenda é unha tarefa máis que pesada, inquietante, na que xoga un papel importante o azar (¿en que faceta da vida non o xoga?), o estado de ánimo de quen busca e as oportunidades que aparezan. Desta vez -a terceira xa- tivemos sorte e puidemos rompernos os cornos con dúas posibilidades moi diferentes, pero atraentes cada unha no seu estilo.
Ao final vai ser verdade que, se as cousas non se torcen, teremos casa en Ítaca.
É curiosa a relación que estableces coas persoas que che amosan as casas, algunhas francamente patéticas que che queren vender a prezo de ouro, mais ninguén intenta enganarte; hai o que hai e punto. Tamén é curiosa a relación que estableces con persoas que len o teu caderno, nas que provocas sensacións que descoñeces e expectativas que descoñeces aínda máis; non me podo queixar do recibimento que tiven en Ítaca, acugulado dun afecto inesperado que me soubo a mel. Á fin de contas estamos falando de seres humanos.