Historias dun ladrón

Recibo e merco varias revistas sobre libros e algúns catálogos de editoriais que me manteñen ao día do que se publica por aí. Grazas a un descubrín un simpático ladrón de cuxas aventuras, inexplicablemente, non lera ningunha. Estreeime con Arsenio Lupin, caballero ladrón de Maurice Leblanc que rematei cun semisorriso nos beizos, tanto pola temática coma polo tratamento da mesma. Confeso sen rubor que me gustan estas historias de intriga ben contadas que entreteñen a cabeza do mundanal ruído ao mergullar o lector en ambientes ben montados e que presentan enigmas que cómpre desvelar. Compároas un pouco coas de Sherlock Holmes de Conan Doyle e as do padre Brown de Chesterton, quizais porque os tres se moven nunha mesma época e os personaxes teñen a capacidade de descubrir o indescubrible para mentes normais, aínda que unha vez aclarado o misterio sexa dunha lóxica esmagadora.
E buscando por guguel atopei este curioso artigo que fai superfluo o que me queda por dicir.

O uso de el/ela en literatura

É este un tema que nos últimos tempos me rolda a cabeza porque xa van dúas ou tres novelas que leo en que os autores usan esa diferenciación de xeito sistemático e acabei en todos os casos cunha canseira tremenda, incluso notei rabuñaduras a chiarme no cerebro despois dunhas cantas páxinas nas que amiudaban todos e todas, lectores e lectoras, viaxeiros e viaxeiras, etc.
En xeral non son partidaria dese emprego en case ningún contexto porque coido que o masculino serve á perfección coma neutro nos plurais, nos que me sinto incluída sen ningún problema. Supoño que se debe á miña formación lingüística; supoño, vaia, non o podo asegurar; en calquera caso, non me considero machista por aceptar unha convención puramente lingüística que, coma case todas, tende á economía. Porque os idiomas, en xeral, tenden á economía de medios morfolóxicos, cando menos os romances que eu controlo.
Nun momento dado podo aceptar que o politicamente correcto que tanto nos agrede nos últimos tempos chegue á linguaxe administrativa, por exemplo, por aquilo de que está ben visto; porén, en literatura seméllame artificioso, pesado, fóra de lugar e, se me apuran, irritante. Resúltame desagradable que nunha obra de ficción se corte o discurso con esas apostilas que nada achegan literariamente falando, máis ben serven para cortar o ritmo da lectura e da acción.
Cando me contan unha historia gústame que o fagan deseguido, aprecio o tempo narrativo e valoro un ritmo fluído, aspectos que o uso de el/ela empece de xeito lamentable.

Reflexión?

Envíolle a Cesare por correo electrónico a miña opinión sobre o libro que acabo de ler (el insistiu en pedirma). Confésolle que xamais poñería no blog un comentario semellante sobre un libro en galego escrito por un autor galego e intento reflexionar por que. Non avanzo moito na miña reflexión, se cadra porque intúo que as respostas non me agradarían, pero quizais sexa o momento de intentalo con máis empeño.
En certo modo chócame, porque en xeral non sinto apenas reparos á hora de expoñer o que me gusta e o que me desgusta cando a obra está escrita noutra lingua; entón... que ocorre aquí? Temo ferir susceptibilidades nun mercado editorial tan cativo no remoto caso de que a autora o lese? Acaso polo único feito de estar escrito en galego merece consideracións que non merecería de tratarse doutra lingua? Neste último caso, que estraño mecanismo se pon en funcionamento para sentir así? Terei que acudir a Freud ou a calquera outra tendencia psicolóxica máis moderna?
Se alguén se detén a ler con calma este post, encantaríame saber o que teña que dicir. Grazas.

Charla

A biblioteca do instituto de B está en continuo movemento grazas ás encargadas que se preocupan por desenvolver actividades variadas e atraentes para o alumnado, coma a maleta viaxeira (reconvertida en mochila porque era demasiado linda e aos rapaces dáballes reparo andar con ela) ou a olimpíada do saber, entre outras. Ademais diso, manteñen un club de lectura con todos aqueles pais e nais que se queiran apuntar (só vin nais) e, ás veces, convidan o autor do libro en curso a charlar con eles. Así que onte estiven na reunión do club que tivo lugar nunha das bibliotecas escolares máis atractivas que nunca vira para falar das vidas; cómics e libros están expostos en andeis e mesas, cartaces e composicións diversas feitas polos alumnos adornan as paredes e as portas, letreiros con distintas convocatorias animan a participar na campaña que sexa e a luz entra por todas as fiestras, como debe ser.
De todas as reunións con lectores ás que levo acudido (que non son moitas) esta resultou das máis agradables; o ambiente distendido axiña se converteu en cómodo e os comentarios que se sucederon deixáronme moi claro que hai lectoras moi atentas que captan as ambigüidades con intuición e certeza. Gustoume que lles gustara o libro, como non!
Ao remate agasalláronme cunha figura do trobador Afonso Eanes do Cotón, aínda que o autor da cantiga que dá nome ao instituto é Pedro Eanes Solaz.

Delirios

Ver Delirios

Execución inmediata

Traducida hai anos (1995) como Cabalga sobre el rayo, este libro de John Lutz está conseguindo poñerme de mal humor. En principio, a historia dunha loita contrarreloxio para salvar un condenado a morte que, ao parecer, é inocente do asasinato polo que o declararon culpable (malia as catro testemuñas que o viron no lugar, el non estaba alí) semelloume atractiva e merquei o libro por catálogo, como fago con frecuencia. A pesar de non saber inglés, noto os chíos de tradución, a trama alóngase de xeito gratuíto e o detective resulta antipático por choromicas. Os personaxes son liviáns e inconsistentes coma o fume dun cigarro, a historia que podía dar de si convértese nun pasar de follas á espera de que aconteza algo interesante de verdade ou que a prosa mellore un chisco.
Rematareino, claro, máis ca nada por saber como se apaña o autor para saír da lea na que se meteu, pero xa vou chorando os poucos cartos que me custou.

Actualización: Previsible coma un chupachups de limón. A prosa non mellorou.

Medio século!

Chamadas de vellos amigos, flores da familia, cea e conversa con B, sensación de incredulidade...
A cifra é o de menos, dime B; pero impón, contesto eu. Sen decatarme, fago un repaso do que foron estes cincuenta anos, medio esperando non atopar nada, e sorpréndeme observar a morea de trabas que fun superando, a cantidade de vivencias que me conforman e, á fin, as miudezas que se sucederon para facer de min o que son, para ben e para mal.
Pensaba facer unha festa especial, pero non hai nada máis especial que sentirse vivo.

Achado

Grazas a unha ligazón de Akin, atopo a miña perdida conta de flickr; agora a cuestión radica en dar cos apuntamentos de MH para repasar como se meten as fotos no blog. Co raio da mudanza (xa en agosto!, como pasa o tempo!), gardei as follas tan ben gardadiñas que nin sei por onde comezar a mirar. E iso que, aínda que non o pareza, son bastante ordenada.

Rarezas

Descubrín por casualidade a Robert Van Gulik e o seu xuíz chinés Di, protagonista de novelas de misterio, medio históricas medio policiais, hai xa algún tempo, afeccioneime a elas e procuro informarme de cando sae unha nova porque me entreteñen e mergullan nunha atmosfera por completo diferente ás que reflicte o mundo occidental. A última que lin remateina onte e ten de particular que nos introduce non tanto nos costumes sexuais, canto no mundo da prostitución da época (século VII).
Acaba de chegarme unha nova entrega que terá que esperar, pois ando con esta de H. R. F. Keating, tamén atopada por casualidade nun catálogo de libros e discos onde de cando en vez dou con cousas curiosas. O protagonista é o inspector Ghote, da India, que se ve obrigado a viaxar a Ooty para investigar o asasinato dun home cuxo corpo aparece, xustamente, sobre unha mesa de billar. Lévoa mediada e recoñezo que me fai bastante graza o empeño de Súa Excelencia por arremedar o famoso Hercules Poirot e o desconcerto que provoca no inspector.

Caracteres

Dáme certo reparo o noso xardín, por chamarlle dalgún xeito. Entre unha maraña de plantas ventureiras adivíñanse malamente as plantadas por B, que se nega a cortar a herba (en principio, céspede) porque hai floriñas bonitas. A min gustaríame que o seu aspecto non se parecese tanto a unha leira abandonada, con trevos cada dous por tres por moito que teñan delicadas flores amarelas, pero non son das que dan a lata e insisten no seu gusto; á fin e ao cabo compénsame ver a B tan feliz fochicando na terra e rescatando presuntos adornos naturais.
Que contraste coa propiedade dos veciños co céspede coidado -cando menos recortado e igualado- onde os críos corrican e berran igual ca cativos xabarís!
É a primeira vez que teño contacto asiduo con nenos pequenos e abofé que son unha fonte inesgotable de desconcertos. O domingo petaron na porta porque querían ver unha schlumbergera mordida por caracois da que B lles falara. Entraron moi aquelados, mais axiña se sentiron na súa casa, facían comentarios de todo o que vían e, como non!, preguntaban sen cesar sobre o divino e o humano. O mediano non pode resistir a atracción cara ao kumquat, aínda un cachorro, e por moito que se lle dicía que os froitos estaban verdes, arramplou con un case sen querer.
Cando a nai os chamou para iren cear, marcharon dando as grazas por orde gobernativa, pero notábase que non lles saía natural.

Cuestionario Proust

Arume dos piñeiros emprázame a contestalo. Aí vai:
1.- O principal trazo do meu carácter? A dúbida.
2.- A calidade que prefiro nun home? A lealdade, a intelixencia, o humor.
3.- A calidade que prefiro nunha muller? A lealdade, a intelixencia, o humor.
4.- O que máis aprecio nos meus amigos? A lealdade.
5.- O meu principal defecto? A impulsividade.
6.- A miña ocupación favorita? Ler, escribir.
7.- O meu soño de dita? Estar embebida na elaboración dun libro.
8.- Cal sería a miña maior desgraza? Perder a imaxinación.
9.- Que quixera ser? O que son con algúns retoques.
10.- Onde desexaría vivir? Onde vivo.
11.- A cor que prefiro? Azul.
12.- A flor que prefiro? A orquídea.
13.- O paxaro que prefiro? O paporrubio.
14.- Os meus autores preferidos en prosa? Cortázar, Cristina Fernández Cubas, Proust, Ana María Matute, Carmen Martín Gaite...
15.- Os meus poetas preferidos? Víctor Campio Pereira, Antonio Machado, Pablo Neruda...
16.- Os meus heroes de ficción? Salvo Montalbano.
17.- As miñas heroínas de ficción? Helena Justina.
18.- Os meus compositores preferidos? Chopin, Loquillo (xa, xa sei), Aute.
19.- Os meus pintores predilectos? Georgia O'Keeffe, Van Gogh, Monet, Canaletto, Turner...
20.- Os meus heroes da vida real? Os anónimos que a pesar dos atrancos seguen adiante.
21.- As miñas heroínas históricas? As anónimas que loitaron e loitan pola súa dignidade.
22.- Os meus nomes favoritos? Carlos, Uxía.
23.- Que detesto máis ca nada? Que pretendan gobernarme a vida e que intenten manipularme.
24.- Que caracteres históricos desprezo máis? Stalin, Hitler e todos os autoritarios.
25.- Que feito militar admiro máis? O de calquera pobo que se resiste a ser invadido.
26.- Que reforma admiro máis? Calquera que non atente contra a dignidade e a liberdade humanas.
27.- Que dons naturais quixera ter? Intuición infalible.
28.- Como me gustaría morrer? Valéndome por min mesma e en paz.
29.- Estado presente do meu espírito? Inquedo.
30.- Feitos que me inspiran máis indulxencia? Os que cometen os pais para salvar un fillo.
31.- O meu lema? Vive e deixa vivir.

Breixo

Non me caracterizo por ser moi neneira; polo xeral, cinco ou dez minutos en compañía dun bebé abóndanme para sublimar os meus escasos instintos maternais, ás veces incluso serven para felicitarme por non ter caído nunca na tentación; pero a visita do martes foi desas que fan época, non só pola inmensa ledicia de ver uns amigos moi queridos aos que non lles botaba o ollo enriba desde hai anos, senón tamén polo fillo de dez meses que trouxeron, un dos bebés máis xeitosos que coñecín na vida. Nada máis atopármonos, botouse a rir, a pesar de ter pasado dúas horas metido nun coche; seguiu rindo á hora do xantar, na sobremesa e á hora da merenda; incluso riu ao despedírmonos. B, menos neneiro ca min, quedou encantado dos golpes no peito aplicados con precisión por esas manciñas tenras, ávidas por pillar narices e premelas ou meter un dos seus gordechos dediños na venta que acaese.
De novo abraieime cun aquel de envexa ante un ser que está descubrindo o mundo, para quen todo é novidade e marabilla, estupendo comedor, alegre e de excelente pasta. Con visitas así, o mundo volve adquirir color.

Calceta

O club da calceta de María Reimóndez lembroume o tempo en que calcetaba case con ansia, pero sobre todo proporcionoume momentos de pracer. Escrita con axilidade, preséntanos distintos tipos humanos que coinciden por azar nunha clase de calceta na que a actividade máis importante é o tecer e destecer vidas a base de conversas. Aínda que algúns coidan demasiado tópico ou doado o final feliz, a min gustoume ese optimismo vital que leva as protagonistas a superar os atrancos das súas existencias grazas ao apoio mutuo e á capacidade de superación.