Estes días na aldea sagrada foron, por fortuna, de ledicia. A pantasma dunha operación vai desaparecendo no horizonte grazas a que o meu organismo decidiu funcionar como debía para evitala, con gran contento pola miña parte. Non me puxen a choutar na consulta porque me freou a parte adulta e contida que todos levamos dentro, pero no meu interior, a infantil e espontánea non paraba de executar triples saltos mortais. Celebrámolo coa mamá e a irmá, claro, e logo volvemos celebralo na casa como debe ser: a base de paparotas ben regadas.
A mamá, dentro das súas múltiples doenzas, está bastante ben, fala moito do pasado e algo do presente, continúa pintando e anda ás voltas co proxecto de facer unha pintura da arca de Noé con todo o bicherío subindo a ela. Xa mercou un lenzo alongado que nos amosou e describiu a escena tal e como a ve na mente; ilumínaselle a expresión comentando os detalles.
Tamén me paseei por esa gran librería que frecuento sempre que podo e merquei varios libros dos que irei dando conta no seu momento; tiven que conterme moito para non agarrar todo o que me atraía, pois a casa, aínda que grande, ten as súas limitacións espaciais.
Agora, por fin, poderemos empezar a buscar ese can que desexamos; xa mirei na protectora do Barbanza os que hai para adoptar e só falta que nos decidamos entre esa opción e a outra despois de bastante pensar.
En fin, que se abre unha etapa nova libre de preocupacións e iso é un bo motivo para dicir que a vida é unha marabilla.
Fotografía sacada de aquí.
Ningún comentario :
Publicar un comentario