11.3.08

A paso de caracol


O caracol é un animal lento de movementos, menos cando se agacha na cuncha cando sente un perigo; para min é un bo símbolo do ritmo evolutivo da sociedade actual. Fotografeino o outro día, que o pillei esvarando polo chan do porche, alleo por completo a min e a todo o que non fose o seu avance cara a ningures. Pero non quería falar das eleccións, senón de determinadas actitudes cara ás ideas políticas alleas. Non me entra na cabeza, por exemplo, que un partido autoproclamado progresista favoreza o canon cultural, cando o acceso á cultura debería facilitarse por riba de todo. Moléstame que se fale da dereita coma unha banda de trasnoitados aos que cumpriría pouco menos que fusilar. Amólame que se asegure que uns menten e os outros non, cando é público e notorio que en cuestión de mentiras todos teñen bastante que rañar. Horrorízame a falta de espírito crítico que leva a uns a coidar fanáticos aos outros, cando o fanatismo non é patrimonio de ninguén en particular e si de todos os que non son capaces de pararse a pensar cun mínimo de distancia. Desgústame que a estas alturas a guerra civil continúe a ser unha arma, a pesar de que os máis novos que a viviron teñen como pouco oitenta anos.

Gustaríame que a palabra respecto non estivese tan esquecida na nosa sociedade, que os insultos dun e doutro bando se penasen de xeito contundente, que se aprendese a ver pallas e trabes por igual nos ollos propios e alleos...; gustaríame, en fin, unha sociedade máis equilibrada e xusta.

Por iso votei en branco (e seguirei facéndoo se alguén non o remedia).

Ningún comentario :