26.5.08

Maldito tráfico


O tráfico en Ribeira é cousa do demo, a pesar de que se podería pensar que nun sitio pequeno non debería haber demasiados problemas. Á parte dos horteiras que levan a música a todo trapo para torturar os demais, as dobres filas nunha das rúas principais son un pesadelo cotián, pois por moi principal que sexa non se trata dunha avenida. A estreiteza xeral das vías non impide que calquera aparque un momentiño no lugar máis inoportuno para facer un recado, co conseguinte atranco da fluidez; os peóns atravesan por onde lles peta, malia que nunca vin unha vila con tantos pasos de cebra; como as vellas beirarrúas son diminutas, a xente non ten reparo ningún en invadir a calzada no seu afán de camiñar con máis comodidade; ás horas de entrada e saída dos coles os autobuses detéñense cada pouco para deixar preto das casas os tenros infantes, e cómpre andar con cen ollos para non atropelar os máis ousados que nin miran se poden pasar ou non; non é nada estraño que non se respecten os cedas nin que vellos con muletas ou bastóns se lancen á calzada coma nos antigos tempos; raro é, en xeral, o que mira para os lados antes de cruzar a rúa. Como en todas as partes, hai condutores que cren contar con máis dereitos ca ninguén e teño para min que a maioría dos automóbiles non traen intermitentes de serie. Sospeito que o que vai detrás debe adiviñar o seguinte movemento do de diante.
Ao principio de chegar aquí coidei acharme no salvaxe oeste americano ou nunha selva onde impera a lei do máis forte ou do máis espelido; non vou negar que me estresaba un chisco. Coa práctica funme armando de paciencia e, incluso, de grandes doses de resignación, non precisamente cristiá. Iso si, a pesar de todos os pesares, continúo a ser a raíña das rotondas.

18.5.08

Medrando


Non me chista moito que me digan "mamá" pola rúa, porque non teño a Dona para satisfacer instintos maternais que case nunca sentín, pero tampouco o tomo moi a mal porque é unha broma e as bromas adoitan estar ben.
Saíunos unha cadela ben curiosa que come caramechas, eses caracois pequeniños que abundan por aquí; gústanlle os nenos veciños e por extensión todos os demais; flipa na rúa e mira para todos os lados coma se non lle chegasen os ollos e o fociño; xoga e dorme moito, pero non lle gustan as portas pechadas; aprende devagar, bastante devagar, pero para iso están a paciencia e a perseverancia humanas.
A min gústame vela correr, escapar, envorcarse na herba..., en suma, que sexa feliz e se críe sa. Tamén me gusta acariciala, limparlle os oídos e a barriga, que me mire con eses ollos que engaiolan, gozar da batalla final do día con B (que ela busca) e tantas outras cousas. Desde que está connosco móvome moito máis e tamén teño algunhas dores en sitios que antes non tiña, pero lévanse ben; paso máis tempo na horta, ao aire libre, leo menos e non teño tanta ocasión de bloguear e escribir. É toda unha experiencia.

12.5.08

Tomar distancia

Non teño madeira de xuíz a pesar de que unha parte da miña vida profesional implicaba esa faceta sen que eu puidese evitalo. Cando me xubilei, supúxome un enorme alivio abandonar esa obriga que por veces levaba a decisións que ían en contra do corazón. Non sei por que aceptei esta encarga na que me vexo metida, quizais porque coidei que podía ser unha experiencia interesante, quizais porque non sabía moi ben en que me metía. O certo é que estou desexando rematar de ler libros cuxo interese para min resulta abondo relativo, ben pola temática, ben por como están escritos, ben porque hai que lelos contrarreloxo.
O que si é certo é que cómpre tomar distancia, non ter moi presentes os propios gustos literarios, esquecer que detrás de cada orixinal hai unha historia humana con ilusións e esperanzas e, sobre todo, non deixarse levar por fobias e filias.
Supoño que ao final si pode resultar unha experiencia interesante, se cadra para non repetila.

9.5.08

Ocupacións


A verdade é que paso moito tempo con Dona pero tamén leo arreo os libros do concurso; de momento dos que me enviaron só me queda un e coido que o rematarei nun par de días. Xa falarei disto máis adiante, cando teña o placet dos organizadores.
O que a cadela está roendo na foto é unha das orquídeas que temos diante do porche, aínda que agora lle deu polo rododendro e ando tras ela de contino para evitar que coma as poucas flores que botou. Téñolle cariño a ese rododendro, pois foi o que Webmaster nos agasallou cando chegamos aquí. Quería conservalo.
Agora que Dona ten máis confianza co contorno que a rodea faise cada vez máis pillabana, escapa cando lle quero quitar algo da boca, recíbeme en cada ocasión como se houbese días que non me ve e polas mañás anda tras miña acotío coma se quixese comprobar que sigo aí. Fai trasnadas, coma todo cachorro que se prece, e B xa lle deu algún pequeno sopapo no cu; se recibe algunha rifa (que as recibe), pon cariña de "eu non fun" e aplaca toda compunxida. Moléstalle o colar e raña o pescozo coma unha descosida, xesto que me fai rir ás gargalladas. É todo un personaxe.

3.5.08

Cambio de costumes


Os pequenos veciños preguntáronme por que estaba a regadeira colgada da árbore murcha; a resposta para min era evidente: para que Dona non a roia.
Agora érgome todos os días ás oito da mañá; nada de deixarme estar os sábados e domingos na quentura da cama nin de xantar en calquera local cando nos peta, pois temos obrigas. Levamos unha vida máis arranxada, con horarios máis ou menos estritos e costumes máis ordenados. Continúo, como podo, lendo os orixinais do concurso, moitas veces ao aire libre (nunca permanecín tanto tempo na horta) e, aínda que algúns me enfastían, en xeral a calidade é alta. A caixa na que viñan está toda mordida, xa desistín de prohibirlla porque é como loitar contra un temporal.
Día a día vai aprendendo mañas que descoñecía, fíxase en todo o que facemos e á hora das comidas (das nosas) queda quietiña pousada aos meus pés e déixanos comer en calma. Pon cariña de boa cando acaba de facer unha falcatruada e amósase toda compunxida cando lle rifamos. Bota boas pelexas con B e comigo cando a deixo e goza da horta coma unha anana comendo nas plantas e na terra e cavando furados. A vida xa non é tan tranquila.