Aos adolescentes, porén -segundo a encargada da biblioteca do instituto de B-, encantoulles pola súa axilidade e fluidez e porque non se tardaba moito en lelo.
A min tampouco me pareceu nada do outro mundo, se cadra por esa sensación sibilina de que pretende máis do que consegue, aínda que non teño unha idea nada clara de cales foron as pretensións que moveron o autor.
Lembro outros libros de Fernández Paz moito máis logrados, pero, claro, as cousas non sempre saen como un desexaría.
3 comentarios :
Pero, a frase da que nace é esperanzadora.
eu só lín del "O único que queda é o amor", unha serie de relatos de amor e desamor... é gustoume sin mais.
biquiños,
¡Qué portada tan magnífica!
Publicar un comentario