Leo a Anxos Sumai intentando non pensar en Vicente, pero a prosa melancólica por veces, intimista e envolvente sempre, tráemo á memoria sen cesar, mesturando pracer e esperanza.
Vou á pescadería mercar peixe fresco e lembro a Vicente, que quería vir hoxe por aquí para empezar a aprender a comer sen sal.
Ando pola Ramallosa e penso en Vicente, cada día que pasa a súa imaxe faise máis presente, esperando coma todos os que o queren, que chegue axiña o corazón.
Miro as Estelas desde este balcón que el tanto aprecia e lembro a Vicente apoiado na varanda e aspirando o aire mariño coma se fose unha droga benfeitora.
Subo e baixo pola escaleira da casa pensando en Vicente, lembrando o seu afecto e as súas constantes atencións desde o mesmo intre en que empecei coas baixas.
Durante esta semana non fago máis que pensar en Vicente, ese bo amigo que agora está sedado sen saber que agarda un corazón.
Ningún comentario :
Publicar un comentario