Levamos varios días co temporal enriba, o canaval do lado ameaza con ceibar canas na rampla de acceso ao garaxe e o burato que serve de desaugadoiro atóase de follas mortas cada dúas por tres co risco de inundalo; o vento zoa entre os eucaliptos e piñeiros, e o mar, acá embaixo, brama con furia desatada, coma se quixese reclamar algo que non entendemos.
A casa semella illada ao capricho de ballóns e refoladas; se non estivese ancorada con firmeza na terra, pensaría que en calquera momento -casca de noz- sairía ao océano a loitar contra sereas, tritóns e monstros varios para demostrar non se sabe que escura valentía. A noite cae antes do pensado mentres a sala se caldea con lapas de carballo e acacia, olorosas a outono novo, a castañas asadas, a Natureza acabada de estrear.
Non teño medo cando o lóstrego atravesa a badía nin cando estoura o trono na distancia, só un chisco de respecto.
Ningún comentario :
Publicar un comentario