Cando lle lin La piel fría miraba a cada pouco a lapela do libro onde figuraba a foto de Albert Sánchez Piñol, se cadra pola necesidade de constatar que o autor non tiña cornos nin rabo, que era un ser humano coma min e que os arreguizos que me percorrían o lombo viñan provocados tan só por obra e maxia das palabras.
Con Pandora en el Congo non houbo necesidade de mirar foto ningunha, pois xa lle teño a cara máis que sabida, pero si hei de dicir que o efecto foi semellante nalgúns aspectos, sobre todo na contradición de, por unha parte, avanzar na lectura; por outra, afastar o libro de min de cando en vez para respirar aire fresco. Porque se algo consegue este autor é crear atmosfera, mergullar ao lector até a medula nun ambiente abafante, mesmo aberrante, que son varios; porque hai varios ambientes que, coma capas de cebola, se van desenvolvendo ante os nosos ollos a medida que pasamos as páxinas.
Non é doado resumir este libro sen destripalo, e non serei eu quen o intente; direi tan só que quen queira atopar aquí unha novela de aventuras, atoparaa porque a hai, pero tamén atopará unha novela que mestura xéneros sen importarlle as cuadrículas ao uso, un xogo de planos en que se chega a dubidar de quen é o autor e unha prosa rica e coidada que deixa moi claro o significado da palabra escritor.
Ningún comentario :
Publicar un comentario