8.11.05

Novembro II

A contractura lumbar vai algo mellor, aínda que para os enfermos de fibromialxia non deixa de ser un de tantos episodios dolorosos que máis cedo ou máis tarde se repetirá ciclicamente, coma a caída da folla no outono ou o retorno das flores na primavera. Agora, con menos dor grazas ás presións do fisio e ao cheirento ungüento que me bota B con todo o amor e coidado, sigo pensando que non somos nada, que me fixeron defectuosa e que a ver se isto desaparece até volver ao seu estado normal, malia que no meu caso o estado normal non é como para botar foguetes.
A pesar de todo, hoxe levanteime de bo humor, con ganas de pasear xusto cando cae unha treboada de mil pares de demos e coa intención de enfrontarme de novo á novela aparcada. Polo momento agárdame un día tranquilo e caseiro, nada de ioga nin de esforzos que non se sabe en que poden derivar. Mesmo me fai sorrir o día chuvioso visto desde as fiestras, ben abeirada no meu tobo, igualiño ca unha toupeira.

Ningún comentario :