É unha das sensacións que máis me intriga, cando estás absorto en algo e, de súpeto, notas unha presenza, unha mirada pousada sobre ti; igual que se acabasen de chamarte en voz alta, ergues os ollos cara ao punto onde o mirón se asoma e velo aí, serio, con cara de revello aínda que non ten nin un ano completo, guapo e coa lingua presta a lamberte a man en canto te achegas dándolle aloumiños coa voz.
Será porque o vin medrar ou porque me gusta a súa raza ou porque é un encanto, pero é o primeiro can ao que lle permito lamberme.
Ningún comentario :
Publicar un comentario