Durante moitos anos tiven fobia aos cans; non lembro ningún incidente especial que a espertase, se cadra tan só a pillei por ver comportamentos semellantes no meu contorno máis íntimo. Custoume ferro e fariña irme desfacendo dela, sobre todo porque non era plan saír de paseo coa antena do perigo posta; a vontade de superala puido máis có medo e empregueime a fondo para que non se me disparase a adrenalina cada vez que vía un.
Onte estivemos de visita nunha casa onde había tres, os tres con ganas de aloumiños que os donos non eran quen de saciar. Permanecín tranquila, fondamente tranquila, cando me rodearon para osmarme, mesmo lles dei unhas caricias sen que me tremesen as mans; puiden gozar da conversa cos amigos sen sobresaltos, a pesar de que un deles roldaba entre nós sedento de mans.
Volvín á casa máis contenta ca un axóuxere por terme superado a min mesma. O próximo paso será conseguir un para min.
Ningún comentario :
Publicar un comentario