Onte, no Ateneo Valle Inclán, Antonio Arca, avogado de profesión, garciamarquiano de paixón, ofreceunos unha charla sobre Cien años de soledad na que abraiou a todos polo seu profundo coñecemento da obra. A min, que teño unha memoria nefasta, impresionoume que recitase fragmentos do libro coma se os estivese lendo, pero non. Recoñezo que coa súa paixón conseguiu que ollase con outra mirada ese libro que tanto me custou ler, por pertencer a unha estética que non comunga comigo.
En efecto, se exceptuamos a Cortázar e durante un tempo Alejo Carpentier, os escritores sudamericanos non me entusiasman ou non conseguiron encherme nos anos, remotos xa, en que os intentei ler ou tiven que lelos por obriga. Quizais influíse o profesor que nos daba clase de literatura hispanoamericana, cuxa actitude cara a nós era de absoluto desprezo, non sei aínda por que.
Quizais sexa tempo de intentalo de novo.
Ningún comentario :
Publicar un comentario