Como te chamas?
E el como se chama?
Por que só tendes un coche?
Que estás facendo?
Que é iso tan raro?
Por que levas barba? (a B)
Por que vistes ese pantalón de traballo?
Non tendes can? Por que?
Non hai nenos nesta casa?
Por que hai terra aí? Que pasou?
Que é un porche?, etc., etc., etc.
Conclusión: Sodes raros, raros!
Para os meus veciños de seis e catro anos (hai un terceiro dun ano, pero aínda non é autónomo) somos dous elementos exóticos cara aos que senten unha curiosidade inmensa. A pelota cáeselles a cada pouco na nosa selva-xardín -sobre todo cando a nai os perde de vista- , ocasións que aproveitan para facer incursións en territorio alleo e axexar todo canto lles vén aos ollos. Se a porta está aberta, non teñen reparo ningún en coarse para pescudar e comentar ("nós temos unha escaleira igual ca esa") ou mirar con ollos alucinados o semellante e diferente asemade que é esta casa da súa; ao oírse chamar polo seu nome un pregunta sorprendido "ti de que me coñeces?", sen lembrar para nada que foi el mesmo quen se me presentou; se lle vou dar un recado á nai, volve preguntar "por que viñeches?". Todo o queren saber, todo os intriga.
Están descubrindo o mundo e o seu punto de referencia é o seu contorno familiar; o demais é raro, raro.
Ningún comentario :
Publicar un comentario