Estou rematando o libro de Julian Barnes tras superar o desacougo que me produciu o acoso ao que someten a George, o que me dá idea do ben presentado que está este tema na novela, porque se non fose así non conmovería nin conmocionaría. Pero esa non é máis ca unha parte, necesaria para entrar en fariña, que preside toda a obra, pois é o que desencadea a participación de Arthur na trama: buscar a verdade, procurar que se corrixa e compense un erro xudicial.
Plásmase moi ben o que era sociedade postvitoriana inglesa, a historia case folletinesca de amor de Arthur (sir Arthur) e Jean, a obsesión de George por rehabilitar o seu nome e poder seguir exercendo a súa profesión, todo adubado cunha prosa rica e fluída na que abundan os cambios de rexistro e unha caracterización dos personaxes que se produce case sen sentir.
Ten razón Arume cando se refire ao autor coma o mestre Barnes.
Ningún comentario :
Publicar un comentario