A roseira está plantada ao pé da fiestra da cociña para poder ir vendo os seus progresos a medida que medre. Non é moi xenerosa dando flores, case seguro que porque aínda é cativa e fáltanlle folgos abondos para iso. Escollémola pola cor, vermella intensa, e o recendo -delicioso- que prometía a etiqueta; malpocadamente a perdín e ignoro o seu nome.Esta flor é a primeira que deu este outono, hai apenas uns días que a pillei así de espléndida, cando aínda non chovera e non empezara o nordés a soprar con furia. Nesta vila case sempre sopra vento pois está moi despexada, atópase na boca da ría e non a rodean grandes montes que freen a entrada de temporais e vendavais; na aldea onde nós vivimos, moi moi preto do centro e do mar, o vento sopra aínda máis forte e ás veces saír da casa require un esforzo non só mental. Onte volveu o vento fresco para lembrarnos que por fin chegou o outono.
Ningún comentario :
Publicar un comentario