Sol

Sospeito que todo o mundo está abraiado cos meses de setembro e outubro que gozamos, máis semellantes a irmáns serodios de xullo e agosto ca aos primeiros fillos do outono. Durante a semana vexo a diario o amencer desde unha pequena subida do camiño cara ao instituto de B e, cando imos con tempo, paramos preto dos colectores de lixo para botar unha ollada con certa calma e quentar a alma para o resto do día. Logo, a min agárdame unha mañá libre que ás veces ocupo en camiñar pola vila e deixarme impregnar do recendo a mar que me chega desde calquera punto, o que me fai experimentar unha especie de euforia difícil de comunicar. Que diferente dos temporais do ano pasado! Que agradable!
Os tomates madurecen ao sol e colleitamos case cada día un ou dous que saben de verdade a tomate. É a primeira vez na vida que como froitos do meu propio horto e a sensación resulta curiosa: unha mestura de satisfacción e asombro que se dilúe na boca despois de ter pasado polo nariz e as mans.
A vista, o olfacto, o gusto e o tacto: catro sentidos dos que podo gozar con plenitude. O oído, grazas aos aparellos, vai defendéndose.


Imaxe tirada de aquí.