12.6.04

Pedanteces e pedanterías
Deixando á parte as linguaxes técnicas e especializadas, os falares escuros prodúcenme arrepíos; nótaseme no xesto, que se me pon acedo sen me decatar, como cando mordes sen querer o fel dun peixe.
As linguaxes especializadas necesitan intérprete; aínda lembro un artigo sobre ADN que lin nunha enciclopedia e a sensación de idiotez que me deixou; claro que acabei comprendendo o contido tras pedirlle a unha amiga bióloga que mo explicase con palabras normais. Tamén lembro os conmovedores esforzos dun físico por explicarme a teoría da relatividade, os do otorrino cando me falaba da reserva coclear ou os do psiquiatra contestando preguntas sobre receptores e transmisores de serotonina, dopamina e demais substancias que discorren de neurona en neurona.
Por iso, cando teño diante un pedante que me solta catro frases reviradas, encántame desconcertalo cunha resposta que inclúe tradución simultánea ou, se non o entendo, pedirlle que se aclare, que son moi túzara e que, por favor, demostre a súa sabedoría con palabras asequibles.
É que, cando hai verdadeiro desexo de comunicar, sempre se atopa o xeito (se se sabe).

Ningún comentario :