Saltarícame o pensamento dun lado para outro da cabeza acudindo a diversas conexións neuronais sen conseguir outra cousa que provocarme un leve mareo, quizais influído tamén pola falta de sono.
A chuvisca intermitente faime lembrar os anos infantís transcorridos na aldea sagrada, cando o mundo era moito máis sinxelo e as cousas estaban regulamentadas por non se sabe que man organizadora.
A presión que noto nas tempas achégame lucidez e atordamento a partes iguais e observo o que me rodea con estupor, como se fose a primeira vez que o contemplo. Creo que ao fenómeno chámanlle alleamento, no que era experto o defunto Antón Tovar, como moi ben me explicara unha vez no sanatorio onde coincidimos por azar. Pero hai unha gran diferencia entre o seu alleamento e o meu; o seu era pesimista, negro diría eu, sen esperanza nin consolo; o meu ábrese á sorpresa mentres agarda con optimismo o que está por chegar. Manipulo a tristeza revirándoa, ollándoa desde o extremo oposto sen permitirlle avanzar un só centímetro, porque ela non é máis ca unha circunstancia que axiña esvaecerá.
Ningún comentario :
Publicar un comentario