Merco unha impresora nova a un home que semella non ter gana ningunha de vender polo xeito que se dá. Como non estou en condicións de escoller -é a única tenda da zona-, paso por alto a súa indiferenza, aínda que por dentro me entra a tentación de deixarlla quedar para que aprenda un pouquiño de negocios. Como non atopo os cartuchos de tinta que debían vir co aparello, volvo ao día seguinte a reclamarllos; resultou que estaban camuflados entre a embalaxe e a miña primeira revisión, sen dúbida apresurada, xogoume unha mala pasada.
Comezo a saír paseniño do marasmo e apatía que me apreixaban, se cadra porque o outono xa comeza a definirse malia a seca que non fai máis que empeorar. Non sei se unhas cantas rogativas conseguirían uns días de chuvias, pero non desboto a posibilidade de probar. Non estamos afeitos por estes lares a un clima tan benévolo e bótase de menos a auga e o vento.
Dediquei estes días a ler a Terry Pratchett, prolífico creador de Mundodisco e das paródicas aventuras que teñen lugar nel. Literatura lixeira, doada de ler, que mergulla o lector nun mundo delirante onde as cousas se desenvolven baixo unha lóxica inhabitual; imaxinación e fantasía en estado puro sen outras pretensións, o que non é pouco. Non hai moito souben que este escritor é un dos máis vendidos no mundo, case ao mesmo nivel ca J.K.Rowling, aínda que se ignore, se cadra polo evidente desexo de provocar o riso, mesmo a gargallada, e xa se sabe que o sentido do humor está mal visto no sublime mundo das letras.
Á espera teño sobre o escritorio La mesa limón de Julian Barnes (recomendado con fervor por MH nas súas Lecturas brillantes) para cando se me restablezan de vez as constantes vitais. Xa contarei.
Ningún comentario :
Publicar un comentario