Un amigo coméntame que hai moito tempo que non falo aquí da miña novela. En realidade pouco hai que dicir porque está parada, ambas as dúas que levaba entre mans están paradas.
É esta unha cuestión que me fai dano porque a escritura representa un dos piares da miña vida, a que me axuda a tirar para adiante con ganas e ilusión; pero algo, algo que non sei explicar, decidiu tomar unhas vacacións e deixarme orfa por unha tempada que xa se vai prolongando en demasía.
O medo que apreixa a un cando remata unha obra que lle levou tempo e enerxías é que nunca máis se volva producir ese milagre, que a imaxinación se perdese polo camiño ou que rematase esa febre que o animaba; cando a seca dura máis do que se pode aturar con equilibrio, éntrase nunha fase un tanto desesperanzada en que se remoen temores -máis ben o temor- sen outra finalidade que intentar escorrentalos.
E así andamos, (des)esperando.
Ningún comentario :
Publicar un comentario