Ollar a copa dun piñeiro desde o seu pé ten o seu aquel; as pólas distribúense en radios que semellan xirar a ritmo lento ou vertixinoso, segundo o momento e o punto de vista; metáfora dunha vida que se move tamén en círculos, aínda que ás veces pretenda saír do camiño marcado buscando rotas inesperadas.
De póla en póla saltaba un esquío, quizais o mesmo que xoga a vida nos piñeiros fronte ao mar, con esa cola vizosa que dan ganas de acariñar se o animal non fose tan nervioso e se deixase. Engaioláronme os seus olliños, brillantes coma abelarios, que nunca tivera ocasión de contemplar de tan preto e sentín de súpeto unha estraña alegría de vivir, breve, moi breve, pero que agoira recuperación e me axuda a manter a esperanza de que todo ten o seu tempo e incluso o malo acaba por pasar, mesmo a incerteza, mesmo os cambios que un non desexa.
Ningún comentario :
Publicar un comentario