Tras ler La mesa limón de Julian Barnes, pregúntome sobre os motivos do sorriso que me acompañou ao longo destes once relatos, sorriso, por outra parte, case inapreciable desde fóra mais brillante desde dentro. Os temas de fondo -a vellez e a morte- non son como para botar foguetes de alegría, pero o tratamento que lles dá o autor converte a lectura en puro pracer, ese que non se sabe comunicar máis que con moitos traballiños ou cunha restra de tecnicismos que lle quedan lonxe ao meu talante.
En calquera caso, máis que recomendable para os amantes de praceres permitidos.
Ningún comentario :
Publicar un comentario