Días grises

Non sei se á maioría da xente lle pasará coma a min, que cando o sol se establece de maneira perenne no ceo, boto de menos un ou dous días de grisalla, vento mareiro -se é nordés, mellor que mellor- e chuvia. Tampouco pido grandes diluvios nin chuvasqueiros forrados de groso algodón, tan só un recordatorio de que non estamos no Sahara, por exemplo.
O exceso de sol e de calor apárvame e non hai clima que me deprima máis que unha sucesión de días e máis días sen unha nube que levar aos ollos.
Entendámonos: gústame o bo tempo coma a todo o mundo, pero en doses medidas e axustadas, igual cás alegrías e as mágoas. Non hai coma unha boa alegría para sacarnos do marasmo, nin coma unha boa tristeza para lembrarnos que non somos deuses, senón seres humanos suxeitos aos avatares da vida.
Si, xa o teño dito varias veces: gústame a variedade, incluso en min mesma.