A mascota

Unha vez que o home se achegou á mesa da terraza, máis preto da luz, puiden distinguir qué levaba sobre o ombreiro: un loro gris bailaba dunha pata a outra en completo silencio deixándose agarimar polas olladas expectantes dos miróns, que eramos todos. Sentado o dono, el pasou ao bordo dun respaldo, choutou á mesa e alí peteirou a asa da caña e a tapa ignorando por completo as súas pipas. Inclinouse modesto cando unha parella comezou a falar coa súa percha e deu uns cantos pasiños sen afastarse do seu alcance; comeu con limpeza o que a man lle alongaba, rozou o peteiro contra a orella e comportouse en todo momento como alguén que sabe que están falando del. Non protestou cando o dono o levou ao coche e o deixou alí dentro. Tivera os seus quince minutos de gloria.