Faros

Gústanme os faros desde cativa, esas enormes lanternas que guían os barcos palpebrexando na noite. A primeira vez que durmín preto dun entretívenme contanto os segundos entre luzada e luzada; varrían o cuarto asolagándoo dunha inqueda luz que me mantivo a primeira noite cos ollos coma pratos. Coidei que non me deixarían descansar durante todo o mes, pero afíxenme tan axiña que, de volta á casa, botaba de menos aqueles latexos nerviosos que chegaran a facérseme consoladores. Na soidade nocturna acompañaban as miñas divagacións previas ao sono mentres eu capitaneaba un barco que se salvaba de encallar grazas ao xigante; noutras ocasións o fareiro, de súpeto entolecido, poñía en perigo naves e persoas modificando a traxectoria da lumieira; eu, intrépida capitá, axudaba coa miña afouteza a evitar o desastre.
Subín a escaleira deste unha vez en fila india coidando que xamais deixaría de mover as pernas, que quedara prendida nos chanzos para toda a eternidade. O descenso foi unha das experiencias máis alucinantes da miña vida, ben pegada ao muro e temendo que en calquera momento saltase algún dos seres que vivían entre as sombras para agarrarme un pé e facerme trenquelear. Daquela a miña imaxinación alimentábase de moitos temores inconcretos que hoxe, por fortuna, habitan o desterro.
En chegando a terra firme, xelatina nas pernas, prometinme a min mesma que xamais volvería emprender aquela aventura, e cumprín a promesa. Agora admíroos desde a distancia, como debe ser.