Penso nas fases da vida por imperativo corporal e dígome que o importante non é tanto desexar saír da fase canto renacer dela. Claro que o entre que unha se diga e a realidade pura e dura hai unha pequena diferencia, a que vai entre a idea abstracta e a experiencia real. Por iso pónseme un leve ricto melancólico na boca, ese que revela a enorme distancia que existe entre o que unha soña e ansía e o que ten nas mans.
Dentro duns meses ou quizais días ou horas este sentimento xa non será igual; todo transita a ritmo de tango, moroso ao seu paso, intenso na lembranza, mentres os mortais nos convertemos en ecos dunha música perdida na inmensidade da noite. Sós, sempre sós. Coma illas.
Ningún comentario :
Publicar un comentario