Horizontes

Leo este libro de donas aventureiras en épocas en que as mulleres non facían outra cousa que agardar marido, dar conversa agradable a todo posible candidato e ir de festa en festa para lucir a mercadoría; iso as de clase alta, porque as outras bastante tiñan con sobrevivir nun mundo tan hostil ao sexo feminino.
Hoxe apenas chama a atención que unha muller percorra medio mundo facendo fotografías, por exemplo, ou buscando información para escribir un libro ou, simplemente, porque llo pide o corpo. Daquela, porén, organizar unha expedición ao deserto -sen compañía masculina- polo puro afán de ver horizontes diferentes era unha aventura que se emprendía con quilos e quilos de equipaxe, nulo interese pola propia reputación e unha sede inmensa de liberdade, esa liberdade da que non podían gozar nos países de orixe.
Comparo co mundo actual e penso no moito camiño que se leva andado desde que as mulleres non podían dar un paso que non estivese estipulado; aínda así, tamén me decato de que os cambios sociais son moi lentos, tanto, que a igualdade efectiva e real deixa bastante que desexar, sobre todo no referente ao ámbito doméstico.
Cando se vive nun lugar pequeno e se escoitan certos comentarios, ese desfase faise máis evidente e unha ten a sensación de ter retrocedido cincuenta (ou máis) anos.