20.11.04

Raíces
raices
Un dos recentes temporais arrincou un piñeiro de varias ducias de anos, tan groso que non o poderían abrazar dous homes coas mans collidas. De milagre (nunca mellor dito) non caeu sobre a capeliña que se ergue case á beira nin pillou a ninguén preto; os propietarios apresuráronse a talalo antes de que a igrexa puxese pé no asunto.
Vimos a torada coa raiceira ao ar e pensei, non sei por qué, nun gran guerreiro abatido, deses que Tolkien e as lendas coidaban depósito de saberes. Tamén pensei no desacougo que, de máis nova, me producía a sensación de carecer de raíces tan firmes, tan ben chantadas, que nada nin ninguén as daría removido por moito que o intentase.
O piñeiro fíxome comprender que nada se mantén arraigado para sempre.

Ningún comentario :