Esta é a primeira flor que abrollou dunha das dúas plantas pasifloráceas (passiflora caerulea) que temos no xardín xunto a hedra, para que faga máis mesta a sebe asemade que aleda a vista.
A primeira vez que a vin engaiolou os meus ollos de nena e prometinme a min mesma que de maior conseguiría unha. Daquela nunca vira flor tan exótica. Serve de símbolo á fe, pois di a lenda que eses catro cravos son os de Cristo crucificado, de aí que se lle chame tamén flor da paixón. Ten múltiples cualidades entre as que non é a máis cativa a sedante e decora unha barbaridade polas súas cores e forma.
Dadas as datas nas que estamos, coideina un agoiro de esperanza, aínda que tamén me pasou coma un alustro unha idea inquietante: ¿e se naceu para anunciarnos outra etapa de paixón cristiá?
Ningún comentario :
Publicar un comentario