Ás veces unha certa tristeza empúrranos a preguntarnos sobre as fonduras humanas, sobre os seus motivos e inquedanzas, e lévanos a concluír que, agás casos patolóxicos, a todos nos moven impulsos semellantes, matizada a súa intensidade polo talante de quen os sente. Amas, odias, padeces, gozas...; o abano das sensacións humanas é limitado, un chisco ampliado, se cadra, polas emocións mesturadas, esas que non son puras senón que comparten trazos de aquí e de acolá, desta e daquela, porque é privilexio do home complicarse con híbridos.
A min gústanme os híbridos, mergullarme no seu código xenético e ir esmiuzando os compoñentes á maneira dunha entomóloga que analiza un insecto no microscopio: ocelos deste xeito, patas daqueloutro, abdome así, presenza ou ausencia de aguillón...
Está comprobado que existen máis estudos sobre os sentimentos e as emocións negativas ca sobre as positivas, por iso dominamos máis a linguaxe da tristeza cá da alegría; porén, cando sentes xuntos o agre e o doce, ficas desconcertado ao non saber poñerlles límites nin definir a estrema que os separa porque non existe. Non achas palabras.
Quizais o problema estea aí: na manía que temos de querer poñer límites e buscar palabras ao que non os ten.
Ningún comentario :
Publicar un comentario