Antes desconcertábame que me contasen unha lembranza común de xeito que me resultaba case irrecoñecible; o feito non transcorrera como o evocaban nin, probablemente, como eu o lembraba. Adornamos o pasado converténdoo en mellor ou peor do que en realidade foi, outorgándonos un papel máis protagonista do que tivemos ou cargando as tintas en aspectos que non foron tan negativos nin positivos como nos empeñamos en crer. Ás veces caemos na deformación máis pura sen sabelo, pois se o soubésemos estariamos entrando na mentira sen paliativos.
Cando me decato de que nin sequera me podo fiar da miña memoria, que se empeña en modificar este ou aquel detalle, sinto unha especie de vertixe que o esborrancha todo, pero tamén penso que, se cadra, é un dos seus mecanismos para axudarnos a sobrevivir sen demasiadas doses de realidade.
O venres coñecín a Paco Penas de Dorvisou, vin a cámara que tantas alegrías nos dá aos miróns, fun suxeito de varias fotos que espero con ansia e sentín a calidez da súa persoa. A tarde pasou nun lampo. Espero que a memoria non me sexa infiel.
Ningún comentario :
Publicar un comentario