Olores

Se un sentido me funciona ben é o do olfacto, mesmo vivín algún episodio relacionado con el que unha meiga calificou de estraño por inusual e serviu para que un médico me mirase con ollos sorprendidos.
Cando era nena e subía pola escaleira da casa de volta do colexio, sabía se a avoa ou a súa cuñada estaban de visita polo ronsel que me prendía o nariz; nunca fallaba: unha ou outra facían gancho á beira da fiestra mentres debullaban novas sobre a familia ou o pasado cun aquel de morriña indescifrable para min. Contábanlle a miña nai qué fora daquel curmán de remota memoria ou qué acontecera con aquela enfermidade que levara a mellor vida a tal parente; eu escoitaba coma se fosen contos esas historias de personaxes descoñecidos ao tempo que preparaba unha limoada fresca ou un café quente, segundo a estación do ano. Gustábame agasallalas naqueles momentos de intimidade sen perturbarlles a conversa.
Agora moitos olores me transportan á nenez: o cheiro a mar, a algas quentes e húmidas, a cociña de aldea, a pan acabado de facer... Hummmmm. Incluso son capaz de identificar situacións concretas, persoas e edificios polo olfacto, e non me refiro a hospitais tan só, senón a vivendas. Cada vivenda cheira de xeito diferente, se cadra porque absorbe a personalidade e o olor dos habitantes, os seus costumes, as súas inquedanzas.
Tamén eu teño un olor particular que forma parte de min e que lles serve aos outros para identificarme; alá onde vou deixo o meu ronsel, a miña pegada olfactiva que eu xa nin percibo pero da que non sabería prescindir.
A miña madalena non se come, ólese.